Dzisiaj próbki ryb do badania pobrali p. Joanna Grudniewska oraz p. Krzysztof Kazuń pracownicy Zakładu Patologii i Immunologii Ryb, oraz Zakładu Hodowli Ryb Łososiowatych, Instytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie. Autorzy artykułu, "Ocena stanu zdrowotnego tarlaków troci [Salmo trutta trutta)
z rzek pomorskich na podstawie badań mikrobiologicznych i immunologicznych, prowadzonych w 2010 roku”, opublikowanego w Komunikatach Rybackich nr 5 (124)
z 2011roku. W artykule czytamy „Od 2007 roku obserwuje się zmiany chorobowe na powierzchni skóry u łososi (Salmo salar) i troci (Salmo trutta trutta) wstępujących na tarło do rzek pomorskich. Objawy kliniczne występujące u chorych ryb były charakterystyczne dla wrzodzienicy łososiowatych (furunkuloza). Jednakże prowadzone w kolejnych latach badania bakteriologiczne zarówno w Zakładzie Chorób Ryb Państwowego Instytutu Weterynaryjnego – PIB w Puławach, w Zakładzie Higieny Weterynaryjnej w Koszalinie, jak i w Zakładzie Patologii i Immunologii Ryb Instytutu Rybactwa Śródlądowego w Żabieńcu nie potwierdziły tej hipotezy, ponieważ nie wyizolowano czynnika etiologicznego choroby, jakim są pałeczki Aeromonas salmonicida. W związku z powyższym istnieje przypuszczenie, iż może to być wrzodziejąca martwica skóry (UDN), choroba o nieznanej etiologii atakująca przede wszystkim skórę głowy dzikich ryb łososiowatych, głównie łososi, troci i pstrągów potokowych (Salmo trutta tarło). Choroba ta notowana była w rzekach Wysp Brytyjskich, północno-zachodniej Francji oraz w Bałtyku. Pierwsze doniesienia o wystąpieniu wrzodziejącej martwicy skóry miały miejsce jeszcze w XIX wieku, następnie pojawiła się w latach 60. XX wieku w południowo-zachodniej Irlandii, stopniowo rozprzestrzeniając się na prawie wszystkie rzeki na Wyspach Brytyjskich, po czym choroba wygasła w latach 70. UDN notowane było również w Danii w latach 70. u dorsza (Gadus morhua) (Larsen i Jensen 1982), a podobne zmiany u tego gatunku, odłowionego z Bałtyku w latach 2007-2008, opisali Grawiński i in. (2009).

Zmiany chorobowe spowodowane są postępującą martwicą komórek Malpighiego naskórka. Pierwszymi objawami są małe, szare odbarwienia przekształcające się we wrzody zlokalizowane najczęściej na wieczku skrzelowym, pod oczami i na pysku (Roberts
i Shepherd 1986). W czasie migracji ryb z morza do wód słodkich zmiany na skórze są zasiedlane przez liczne drobnoustroje oraz grzyby, najczęściej z rodziny Saprolegniaceae. Ryby sną głównie z powodu wtórnej infekcji bakteryjnej lub niewydolności krążenia spowodowanej zaburzeniami równowagi jonowej, wywołanej uszkodzeniem bariery skórnej. Choroba występuje najczęściej w chłodniejszych miesiącach, a wysoka śmiertelność zazwyczaj utrzymuje się 3-4 lata w danej rzece, a następnie stopniowo wygasa (Roberts
i Shepherd 1986)” i dalej czytamy „Istnieją przypuszczenia, że niesprzyjające czynniki środowiskowe (zanieczyszczenia wody, metale ciężkie) mogą wpływać na stan kondycyjny ryb, osłabiając ich układ immunologiczny. Pogorszenie parametrów środowiska sprzyja temu, że bakterie warunkowo patogenne mogą przełamywać bariery obronne organizmu wywołując infekcje. W przypadku badań tarlaków troci wstępujących na tarło do rzek pomorskich mamy do czynienia z mieszaną infekcją bakteryjną. Jest to zgodne z tezą, iż mikroflora środowiska wodnego znajduje swoje odzwierciedlenie na skórze ryb (Shewan 1977)”.